Nog even een kort berichtje over Nils.
We hebben hem gister begraven. Erg moeilijk om alles goed te beslissen.
We wisten niet eens of hij begraven of gecremeerd wilde worden.
We hebben hem begraven omdat dat ons een plekje geeft om naar toe te gaan en een stuk mooier afscheid.

(meer…)

2 nachten verder. Ik heb de eerste nacht eigenlijk niet geslapen. Constant wakker en met je hoofd bij je broer. ‘s Ochtends rond 9 uur uit bed. En ik ben echt een enorme uitslaper, totaal geen ochtendmens. Samen met mams beneden. Praten over Nils dat hij altijd zo vrolijk was en gelukkig met zijn huisje. Vriendin aan de deur die ons dwingt om te eten en te drinken. Steeds maar mensen aan de deur.

(meer…)

Ten eerste wil ik jullie hartelijk bedanken voor de vele lieve berichten. Het doet me echt ontzettend goed dat mensen mee leven en aan me denken.

Nils woonde sinds 30 december 2008 op zichzelf. Dat ging goed. Hij genoot ontzettend van zijn plekje met zijn eigen spulletjes. Hij had epilepsie. Hij had medicijnen die er voor zorgde dat zijn aanvallen vooral ‘s nachts kwamen. Dat waren er zo’n 4/5 per nacht. Daar merkte hij niet veel van. Toen hij hier nog thuis woonde, heb ik hem 2 keer gevonden dat hij een zware aanval had waar hij niet uit kwam. Hij had het benauwd en reageerde amper. Dan belde ik snel de huisarts die hem iets gaf en dan kwam hij langzaam weer bij. Waarschijnlijk is ditzelfde vannacht of vanochtend gebeurd. Mijn moeder gaat elke zaterdagochtend boodschappen doen. Toen hij zijn telefoon niet opnam en de deur niet open deed, ging ze zelf naar binnen. Daar vond ze mijn broer naast zijn bed aan. Hij reageerde niet en lag op zijn buik. Maar toen ze voelde dat hij nog warm was heeft ze binnen no time 112 gebeld. En heel snel was er ambulance, politie en brandweer. Binnen 5 minuten was ik er met mijn vader en Dwight. Wij hebben op de gang staan wachten omdat er zo’n 15 mensen met hem bezig waren en hij lag op de gang. Na ongeveer 3 kwartier kwam een politieagent het slechte nieuws aan mijn vader vertellen. Ik ben over het balkon naar binnen geklommen omdat ik mijn broer liever niet meer wil zien. Tenminste, niet dood. Dat heeft er onder andere mee te maken dat hij door zijn epilepsieaanval verkrampt en opgezwollen is. Ook heeft hij waarschijnlijk zijn tong kapot gebeten dus zijn lippen zijn dik en er komt bloed uit zijn mond.

Heel de dag zijn er al mensen bij ons. Vrienden en familie. Het is erg fijn dat er steeds mensen zijn en zoveel mensen wat laten horen. Dat doet een mens zoveel goed. Het doet vooral veel pijn om zijn vrienden, opa, oma.. dit trieste nieuws te laten weten. Zij kennen hem bijna allemaal langer dan ik.

Hij word donderdag om 14.00 begraven in besloten kring.

Nils wilde nooit als een patient behandeld worden. Hij wilde zijn eigen leven leiden. Niemand moet hem dan ook herinneren als de jongen met die ziekte, epilepsie. Maar de jongen die iedereen hielp met computerproblemen, tot diep in de nacht zat te gamen met zijn vrienden, gek was op Disney, Freddy Krueger en gek was op eten.

Nils bekeek altijd mijn filmpjes. En als we elkaar zagen zei hij er altijd wat over.

Hij had een jaar geleden een kat, Bogey, uit het asiel gehaald. We hebben hem gelijk in huis genomen en hij is nogal van streek. En we hebben nog 2 katten dus dat word nog een beetje vechten. Maar hoe dan ook, hij blijft hier.

Lievelievelieve Nils, ik hoop dat je gister na te hebben gegamed met Arjan lekker en gelukkig in slaap bent gevallen en dat je deze ochtend niet hebt mee gemaakt. Iedereen praat over je als een levensgenieter en iemand die iedereen wil helpen. Met jouw humor. We missen je nu al. Ik zal zorgen dat nevernooit iemand jou vergeet!