Rond mijn negende kreeg ik een stevigere bouw, ik was wat mollig. Maar niet te dik en aangezien ik over een paar jaar vast de lengte in zou schieten, maakte niemand zich hier zorgen om. Ik dus ook niet. Ik zag het verschil niet tussen een dik of dun iemand en keek zelf ook nooit kritisch naar mijn lichaam. Want ik was gezond en gelukkig, dus ik voelde me prima! Totdat ik op mijn tiende een vriendinnetje kreeg die daar wel mee bezig was. Ik zag hoe ze naar zichzelf keek in de spiegel en zichzelf wijs maakte dat ze te dik was. Ik snapte er niks van! Ze was dun, prima. En dat zei ik haar ook. Ze gaf me gelijk ‘Nee, ik ben inderdaad niet te dik, maar jij.. Jij bent wel wat stevig, he?’
Opeens begon ik op een andere manier naar mezelf te kijken. Zij was slank en maakte zich wel druk om haar lichaam, moest ik dat dan niet doen? Even voelde ik me rot en niet prettig in mijn eigen lichaam. Maar de vriendschap stopte al snel omdat ik het niet pikte. Al was ik dik, dan had ik geen vriendin nodig die me dat vertelde.
En zo ging het jaren goed. Lichamelijk en geestelijk voelde ik me prima. En inderdaad, toen ik in de pubertijd belande, begon ik ook te groeien en was er niks meer van mijn jeugd vetjes over. Ik hield me niet bezig met mijn lichaam, vergeleek dit niet met anderen en at waar ik zin in had. Totdat ik op mijn zestiende een vriendje kreeg die me anders vertelde. Ik was 1.70 lang en woog 60 KG, meer dan prima dus. Maar hij vond me toch wat stevig en zei dat het misschien wel belangrijk was om te gaan sporten. Ik begon er in te geloven, ik voelde me dikker dan ooit. Ik heb zelfs een week een dieet volgehouden waar ik alleen geroosterd brood, gekookte eieren en sla at. Ik Googlede uren naar afbeeldingen van donut, patat en hamburgers. Nog nooit had ik zo verlangd naar vet eten en kwam ik er achter hoeveel ik van eten hield. Ik koos ervoor om mijn lichaam te accepteren en weer van het eten te gaan genieten. Maar echt lekker in mijn vel zat ik niet.
De jaren daarna kwam ik langzaam altijd weer wat aan, maar ik voelde me prima in mijn lichaam en de gezelligheid van lekker eten was me meer waard dan een strak lichaam. Ik had jaren een vriend die, dacht ik, me ook accepteerde zoals ik was. Totdat ik op een dag kreeg te horen dat hij het er nog eens met iemand over had gehad; het was niet de bedoeling dat ik ook nog maar iets zou aankomen want dan ging hij bij me weg. Dat werd even tussen neus en lippen door gezegd. En stomme ik nam het weer aan, want natuurlijk had de ander altijd gelijk over mijn lichaam. Hoe anderen erover dachten was belangrijk, niet of ik nog steeds een normaal en gezond gewicht had en dat ik me prima voelde in mijn lichaam.
Mijn omgeving heeft zoveel invloed over hoe ik me voel en kijk naar mijn eigen lichaam. Gelukkig heb ik nu geen mensen meer in mijn buurt die me vertellen dat ik niet mooi ben als ik niet slank ben. Maar ik merk ook dat het invloed op me heeft hoe anderen naar hun lichaam kijken en hoe ze erover praten. Jaren geleden hoorde ik een vriendin zeggen dat ze geen mouwloze shirtjes droeg omdat ze haar bovenarmen te dik vond. Ik keek naar mijn eigen bovenarmen en dacht ‘Shit! Ja! Nu je het zegt, mijn bovenarmen zijn ook niet mooi.’ En sindsdien verstopte ik ook mijn bovenarmen. En nu kan ik nog een aantal voorbeelden geven, maar dat doe ik niet want ik wil die onzekerheid niet nog een keer doorgeven.
Natuurlijk zijn we allemaal wel eens onzeker en vinden we iets niet mooi aan ons lichaam. Maar realiseer dat als je dit uitspreekt, je het soms ook een ander kan aanpraten. En vergelijk je lichaam niet met dat van een ander, want elk lichaam is anders en zit totaal anders in elkaar. Je hoeft mij niet te vertellen dat ik niet de slankste ben want ik weet mijn kledingmaat. Maar vaak genoeg voel ik me wel prima in mijn eigen lichaam. Want er zit alles aan en ik ben gezond. Wat kan ik nog meer wensen?
marieke
27 november 2014 at 10:40 (9 jaar ago)Mooi en eerlijk stukje sanne, en herkenbaar! Tegen mij werd ook altijd gezegd dat ik niet goed was, waardoor ik het heel erg ging geloven en niet zag hoe slank ik eigenlijk echt was. Nu ben ik een stuk zwaarder en zou ik willen dat ik mijzelf toen meer gewaardeerd had en geprobeerd had dat zo te houden. Stom hoe mensen zoveel invloed hebben!
Nanda
27 november 2014 at 10:56 (9 jaar ago)Herkenbaar hoor. En ik ben al 32. Was altijd slank tot een jaar of 20. Vond toen ook dat ik te dik was en begon met Sonja Bakker en daarna nog tig andere diëten. Al jaren jo jo ik met 10 kilo er af en weer 12 kilo er bij.
Ik schrok toen ik diabetes kreeg tijdens mijn 1e zwangerschap. Ik ben niet méga, het gaat om 10-15 kilo overgewicht. Heb er alles aan gedaan om af te vallen en kreeg enorm veel complimenten. Door tegenslagen in het leven gaf ik er de brui en kwam weer aan. Want ja, ik behoudt alleen maatje 36 door karig te eten. 2 collega’s vonden het nodig om recht in mijn gezicht te zeggen: zo! jij bent ook enorm aangekomen of niet!’. Auw. (met maat 42 werd ik even aangesproken alsof ik een aangespoelde walrus was)
Ik ben nu weer zwanger en door de enorme misselijkheid 9 kilo kwijt. Nu is het weer: er blijft niks van je over. Terwijl ik nog steeds 5 kilo te zwaar weeg.
Kortom, mensen moeten altijd wat te zeiken hebben.
Ik zal heus wel eens wat dénken maar ik zal nooit hardop commentaar op iemand zijn uiterlijk geven. Wat heeft diegene er aan??
Nanda
27 november 2014 at 10:59 (9 jaar ago)o trouwens, de diabetes was weg na de bevalling. Maar om te voorkomen dat ik het nog een keer zou krijgen ben ik gaan lijnen.
Lisa
27 november 2014 at 17:06 (9 jaar ago)Wtf, dat van je exen is echt gemeen, dat zeg je toch niet :’) En ik snap dat je geen maatje 36 hebt, maar ik vind je lichaam niet dik of lelijk ofzo hoor
Sanne
27 november 2014 at 17:54 (9 jaar ago)Ik zeg ook niet dat als je een maatje groter hebt je dik en lelijk bent.
Lisa
28 november 2014 at 14:22 (9 jaar ago)Snap ik! Ik bedoelde het juist als compliment
dat ik je lichaam mooi vind ookal heb je geen maatje 36. Als tegenstelling op wat je ex zei
Sanne
28 november 2014 at 22:53 (9 jaar ago)Ah, dan begreep ik t verkeerd. dankjewel!
Yvette
27 november 2014 at 23:47 (9 jaar ago)Goed gezegd , je bent mooi Zoals je bent en als mensen vinden van niet pech dan.
Ik ben ook vaak onzeker terwijl ik gewoon normaal ben .
Alsnog ga je altijd vergelijken met andere.
Ik vind mezelf nu gewoon goed genoeg en dat geld ook voor jou
Saske
28 november 2014 at 01:25 (9 jaar ago)Voor aankomend weekend heb ik ook een blogpost klaarstaan hierover! Wat zijn we toch eensgezind. <3 En je bent prachtig. En ik ook! X
Anouk
30 november 2014 at 11:46 (9 jaar ago)hee sanne! ik herken me helemaal in jouw verhaal…bij mij is het alleen zo dat ik vaak mijn eigen lichaam wel accepteer, maar ik heb een moeder die, hoe lief ze ook is, me er maar al te graag op wijst dat ik een maatje meer heb, en dat ik daar misschien wel wat aan moet gaan doen..
Dan heb ik weer een rotte tijd, stap ik er eindelijk weer overheen en begint t opnieuw.
het is fijn om te lezen dat jij jezelf nu 100% accepteert, hopelijk komt iedereen er uiteindelijk vanaf!
XXX
Lisse
13 december 2014 at 14:36 (9 jaar ago)Wat een onwijs goed stuk. Ik herken ongeveer alles wat je zegt. Ik ben ook mijn leven lang gevoelig geweest voor wat anderen van mijn lichaam vonden, ben gaan lijnen omdat ik dacht dat anderen me niet meer leuk vonden etc. Het maakte me zó ongelukkig.
Nu nog steeds vind ik het soms lastig om mijn eigen lichaam mooi te vinden, maar wat is het eigenlijk stom dat we met z’n allen bedacht hebben dat je te dik bent als je geen maatje 34 hebt! Bah. Ik ben mooi zoals ik ben, jij bent mooi zoals je bent. En gelukkig hebben we niet allemaal maatje 34, want dan zouden we allemaal hetzelfde zijn.