Nog geen 4 weken geleden had ik mijn eerste date met de geweldige knappe en lieve jongen die ik nu mijn vriendje mag noemen. (Ja, sorry ik ben 26 jaar en ik zeg ‘vriendje’ omdat dat fijner voelt.) Ondertussen zijn we veel avonden samen, word ik elke ochtend wakker met een berichtje, whatsappen we de dag door en breng ik mijn weekenden niet meer alleen door. Iets waar ik heel lang naar uit keek na 3,5 jaar vrijgezel te zijn en 3 jaar op mezelf en alleen te wonen. Maar ik merk nu ook hoe erg ik juist gewend ben geraakt aan het alleen zijn. Juist omdat ik alleen woon, vond ik het op een gegeven moment niet erg meer om zoveel alleen te zijn en de laatste tijd begon ik daar zelfs van te genieten. Ik heb altijd al mijn momentjes alleen nodig gehad. Als er een vriendinnetje een paar dagen bij me bleef logeren, moest ik af en toe even iets voor mezelf doen en als ze me die ruimte niet gaf was het gegarandeerd ruzie. Vooral omdat ik niet weet wanneer ik die momenten moet pakken en wat ik nu precies moet doen.