Nog geen 4 weken geleden had ik mijn eerste date met de geweldige knappe en lieve jongen die ik nu mijn vriendje mag noemen. (Ja, sorry ik ben 26 jaar en ik zeg ‘vriendje’ omdat dat fijner voelt.) Ondertussen zijn we veel avonden samen, word ik elke ochtend wakker met een berichtje, whatsappen we de dag door en breng ik mijn weekenden niet meer alleen door. Iets waar ik heel lang naar uit keek na 3,5 jaar vrijgezel te zijn en 3 jaar op mezelf en alleen te wonen. Maar ik merk nu ook hoe erg ik juist gewend ben geraakt aan het alleen zijn. Juist omdat ik alleen woon, vond ik het op een gegeven moment niet erg meer om zoveel alleen te zijn en de laatste tijd begon ik daar zelfs van te genieten. Ik heb altijd al mijn momentjes alleen nodig gehad. Als er een vriendinnetje een paar dagen bij me bleef logeren, moest ik af en toe even iets voor mezelf doen en als ze me die ruimte niet gaf was het gegarandeerd ruzie. Vooral omdat ik niet weet wanneer ik die momenten moet pakken en wat ik nu precies moet doen.

Ik begon mezelf af te vragen of ik nog wist hoe ik lief moest hebben. Hoe functioneer ik in een relatie en hoe ben ik een leuke vriendin voor hem? De laatste keer dat ik een serieuze relatie aan ging was ik 19, woonde ik nog thuis en stond ik heel anders in het leven. Nu voelt alles gelijk heel serieus en dat benauwd me soms een beetje. Alsof ik ook opeens heel serieus moet zijn en daarom vind ik het lastig om mezelf te zijn en te laten zien. Ik denk dat ik er nog nooit zo’n moeite mee heb gehad als bij hem. En dat komt absoluut niet door hem want als er iemand is die goed kan luisteren, geïnteresseerd is en aanvoelt als er iets is, is hij het wel. Het is puur mijn hoofd die graag over alles tien keer nadenkt en zorgen maakt. Zo erg dat ik het zelf soms niet eens meer kan volgen en geen idee heb waar ik me nu toch zo druk om maak. Met als gevolg dat ik met mezelf in de knoop zit en geen idee heb hoe ik mezelf moet uitdrukken. ‘Ja, er is wel iets maar ik weet niet wat dus er is niks.’

Het enige wat ik mezelf constant probeer mee te geven is dat ik niet vergeet te genieten. Want dat is nog steeds iets waar ik moeite mee heb en waar vooral veel schuldgevoel bij komt kijken. Hij is alles wat ik wilde en meer maar sinds hij voor me staat, heb ik het gevoel stil te staan met open mond. Starend. Denkend. Piekerend. Verbaasd. Dromend. Maar ik word nog wel wakker.